25 april 2019 – Rosemarie Hugill heeft een lang gevecht met dwang achter de rug; door het maken van documentaires probeert zij het stigma rondom OCD te doorbreken.
Vanaf haar vierde begonnen haar eerste symptomen van OCD. ‘Rond de tijd van mijn ouders scheiding was ik erg emotioneel in de war; OCD was de manier om de controle terug te pakken…of althans, om het te proberen. Het begon met smetvrees en het compulsief wassen van mijn handen, totdat ze zo droog waren dat ze gingen bloeden’.
In tijden van stress lag OCD altijd op de loer. Tijdens de middelbare school was ze erg perfectionistisch, daarnaast wou ze ook uitblinken in haar vioolspel. Er ontstond toen een nieuwe vorm van OCD; dit keer controledwang. ‘Ik geloofde mezelf niet of ik het gasfornuis wel uit had gedaan en bleef het maar checken, op een gegeven moment checkte ik alle elektrische apparaten in huis en haalde ik alles uit het stopcontact…toch geloofde ik mijn eigen waarneming niet. Wat als ik toch per ongeluk iets aan liet staan en dat het een brand zou veroorzaken, waardoor mijn familie omkwam? Wat als dat dan mijn schuld was? Met dit idee kon ik niet leven; dus toch maar nog een keer het gasfornuis checken’.
School was voor Rosemarie enorm stressvol, ze was een goede student, maar had het er niet naar haar zin. Ze was doodsbang dat ze voor haar examens zou zakken en op school zou moeten blijven. Na het halen van haar eindexamens, dacht ze dat ze eindelijk gelukkig zou kunnen worden nu ze klaar was met school, maar haar OCD had andere plannen. Alle stress rondom de eindexamens kwam er in een klap uit; de OCD vormde zich weer tot een nieuwe vorm: ‘Pure’ OCD. Met pure OCD dwingen zich constant de meest vreselijke gedachtes aan je op. Dit zijn vaak gedachtes van agressieve, seksuele of ‘godslasterende’ aard. Het zijn ook vaak gedachtes rondom dat waar je het meeste van houd. Zo probeert het wat je het belangrijkste vindt in het leven stuk te maken. ‘Constant probeerde ik deze gedachtes niet te hebben, maar als je ergens niet aan probeert te denken, denk je er juist aan.’
De meeste mensen hebben wel eens dit soort intrusieve gedachtes, maar kunnen die makkelijk negeren; ze leggen er geen waarde aan vast. Denk maar aan een gedachte zoals; ‘ik zou zo makkelijk die man voor de trein kunnen duwen’. Mensen met pure OCD houden zichzelf vaak aan hele hoge normen; ze mogen van zichzelf niet dit soort gedachtes hebben en proberen hier controle over te krijgen. ‘Hierdoor leefde ik met constante kwelling. Ik was onveilig in mijn eigen hoofd. Ik werd hier uiteindelijk ook depressief van. Ik ben toen voor het eerst antidepressivum gaan slikken. Naast therapie heeft dit geholpen, maar ik had nog een verre weg te gaan’
Op haar 20ste is zij in Engeland film gaan studeren en ontdekte een liefde voor het maken van documentaires. ‘Ik kon hiermee problemen in de maatschappij aangaan en verhalen vertellen van mensen die een voetstuk nodig hadden.’
‘Jammer genoeg ben ik na mijn studie als video editor in de reclamewereld beland, die qua stress niet paste bij mijn ziektebeeld. Ik heb twee keer hele zware terugvallen mee moeten maken, waarvan het beide keren meerdere jaren duurde om weer van op te klauteren. Ik probeerde mee te doen aan een maatschappij die niet voor gevoelige mensen zoals ik gemaakt is. Na mijn vorige zware terug val van drie jaar geleden ben ik in een heel diep dal geraakt en moest ik echt mijn OCD recht in de ogen kijken; ik moest een manier van leven gaan vinden die beter bij mijn ziektebeeld paste. Het idee van ‘genezen’ waar ik jarenlang op had gehoopt heb ik toen opgegeven. Ik heb een andere, gezonde manier van leven opgebouwd. Ook met behulp van jaren medicatie en therapie.’
Rosemarie heeft uiteindelijk de reclamewereld verlaten en werkt nu als ervaringswerker in de zorg, daarnaast heeft ze haar oude liefde voor documentaires weer opgepakt. ‘Er is niet genoeg bekend over OCD in de maatschappij, vaak zeggen mensen als grap ‘ik heb ook een beetje OCD’, maar eigenlijk weten ze niet waar ze het over hebben. OCD is voor degene die het echt hebben zeker geen grap. Ik wou de verhalen van deze mensen gaan vertellen. Daarom ben ik een documentaire reeks begonnen; ’Een Beetje OCD’ geheten. De eerste twee zijn nu af en vertellen de verhalen van Joyce en Marcelline, twee hele bijzondere mensen met twee unieke verhalen.
Rosemarie hoopt met deze films het stigma rondom OCD te helpen doorbreken. “Hoe opener we zijn over psychische aandoening, hoe meer begrip er zal groeien. Ik hoop dat degene die deze documentaires zien tenminste nooit meer de grap zullen maken; ‘ik heb een beetje OCD’”
Een Beetje OCD: Joyce from Rosie Hugill on Vimeo.
Een Beetje OCD: Marcelline from Rosie Hugill on Vimeo.
Dit bericht is 5564 keer gelezen.