26 februari 2016 – Het gebrek aan woningen zorgt dat cliënten in de langdurige ggz niet kunnen doorstromen naar een geschikte woonruimte. Hierdoor ontstaan wachttijden en krijgen mensen minder makkelijk toegang tot de zorg die ze nodig hebben. Dit blijkt uit een monitor die GGZ Nederland, RIBW Alliantie en Federatie Opvang hebben gehouden onder hun leden om de effecten van transities op de zorg en ondersteuning te volgen.
De 66 respondenten signaleren dat de toegang tot de zorg in het gemeentelijke domein nog niet op orde is. Zo ontstaan er niet alleen wachttijden, maar blijft ook gebrekkige kennis over ggz-problematiek in wijkteams een punt van zorg. Ook komt zo langzamerhand de grens in zicht van wat bezuinigd kan worden zonder dat de doelstellingen van de Wmo in gevaar komen. GGZ Nederland, RIBW Alliantie en Federatie Opvang vinden het noodzakelijk dat de verantwoordelijke overheden samen regie nemen en een plan van aanpak ontwikkelen om te voorkomen dat mensen dakloos raken en geen zorg krijgen. Een investeringsimpuls in passende huisvesting vanuit het kabinet is noodzakelijk om het doorstroomknelpunt op te lossen.
Gebrek aan woonruimte en harde bezuinigingen
Het gebrek aan beschikbare en betaalbare woningen blijft één van de grootste zorgen. Bijna alle respondenten zien het gebrek aan beschikbare en betaalbare woningen als de grootste belemmerende factor voor de uit- en doorstroom van cliënten uit beschermd wonen. Hierdoor houden mensen die (met begeleiding) zelfstandig zouden kunnen wonen, langer plaatsen bezet die voor hen niet meer de meest passende oplossing bieden. Dit leidt tot wachtlijsten. En hoewel de afspraak was dat beschermd wonen zonder korting werd overgeheveld van de rijksoverheid naar gemeenten, zien zorgaanbieders dat gemeenten toch bezuinigen, variërend van 1% met uitschieters tot wel 23%. Laagdrempelige vormen van hulp en ondersteuning, zoals inloopvoorzieningen die enorm belangrijk zijn voor kwetsbare burgers, dreigen op veel plekken te verdwijnen. Een alternatief is lang niet altijd beschikbaar, waardoor de bezoekers uit het zicht van de zorg dreigen te raken.
Administratieve lasten nemen nog altijd toe
Ondanks afspraken met de Vereniging Nederlandse Gemeenten over landelijke standaarden voor administratieve processen, blijven veel gemeenten eigen standaarden hanteren. Dit betekent dat zorgaanbieders extra tijd en middelen moeten besteden aan administratie en verantwoording, in plaats van aan zorg en ondersteuning voor kwetsbare burgers.
GGZ Nederland, RIBW Alliantie en Federatie Opvang staan achter de doelstelling van de hervorming van de zorg. De signalen die we krijgen van leden maken echter dat we ons zorgen maken of die doelstelling gehaald wordt. Wij dringen aan op spoedige actie van de verantwoordelijke overheden en bieden daarbij onze kennis en ervaring aan om oplossingen te vinden en van de decentralisatie van langdurige zorg een succes te maken.
Dit bericht is 3318 keer gelezen.
Als ik het goed begrijp is de aanbesteding van gemeenten aan het creëren van woning-clusters voor mensen die met begeleiding zelfstandig kunnen wonen minimaal of nihil ? Is dit niet een taak van de zorg zelf ? In hoeverre zijn gemeenten verantwoordelijk voor het falen van het creëren van deze woning-clusters ? Ik raad de zorg aan om niet zo passief te wachten totdat de gemeente met een oplossing komt maar zelf actief participeert om deze woningen beschikbaar te maken.
Verder zijn het moeilijke tijden waarin alleen grote beleggers veel winst maken en het volk moet bezuinigen om rond te komen. Ik ben het eens met de schrijver van dit artikel dat inloopvoorzieningen een ‘must’ zijn voor diegenen zonder uitzicht op vrijwilligerswerk ; 1 op de 7 Nederlanders is eenzaam en heeft baat bij het openhouden van zulke voorzieningen.
Echter zie ik niet in wat dat te maken heeft met het ontbreken van geschikte woningen voor mensen met langdurige zorgbehoeften. Mensen raken niet zomaar dakloos en uit het zicht van de zorg. 1 van de kerntaken van personeel in de langdurige zorg zou moeten zijn om de patiënten bij 1e opname gelijk te laten inschrijven als woningzoekend. Patiënten zelf hebben vaak het idee dat er toch wel voor hun gezorgd zal worden en lopen door hun vaak korte inschrijvingsduur kans op betaalbare woningen mis.
Ditzelfde geld voor tieners die gaan studeren en klagen dat ze kamers moeten huren van huisjesmelkers. ‘en principe’ vind ik dat kersverse vluchtelingen ondanks hun problematiek geen voorrang moeten krijgen op de woningmarkt. Tenslotte hebben langdurig ingeschrevenen daar juist nadeel van en worden gedwongen duurdere woningen te huren opdat deze groep knus en voor een prikkie kan wonen. Maar dat is een hele andere discussie, of niet ?